Özgürce hareket ettirebildiğimiz bedenimiz varken sevdiklerimize neden çok az sarılırız sizce ?
Dokunmayız ... ?
Hem huzuru tek başımızayken bile bulabilecekken , bu arayış neden ?
Sadece betonların arasından uzaklaşıp , öze , doğaya dönmek yüzümüzü ...
Bu bile yeterli bir adım ' huzur ' u hissedebilmek için ...
Hayatın içinde bir karmaşa rüzgarında savruluyoruz sadece ...
Dokunamıyoruz ...
Hissedemiyoruz ...
En saf duygularımızı harekete geçirip , mutluluğu hissedebilmek için parmağımızı bile kıpırdatmazken ;
Sadece bekliyoruz ...
Her şey elimizin altına serilmişken ;
Huzuru , mutluluğu bile geleceğe atfedip , nedenlere bağlarken ;
Farkında mısınız , nasıl da yaşamıyoruz ... !
Ben mutluluğun bir seçim olduğunu idrak ettiğim kısa bir sürede, artık sebeplere ihtiyacımızın olmadığını çok iyi anladım. Nefes alabiliyor , dokunabiliyorken ve etrafımızda sevdiğimiz insanlar ve bizi sevgisiyle - merhametiyle kuşatmış Yüce bir Yaratıcımız varken ; bizler zaten mutlu insanlarız ...
Sadece Mutsuzluk bulutlarının altına salanmış , bizi aydınlatmayı bekleyen güneşi görmüyoruz , o kadar ...!
Güneşi görebildiğimiz bir hafta sonu diliyorum ... |