Bu aralar çevremde benimle yaşıt arkadaşlarımın ikinci çocuk haberlerini çok sık alır oldum. Aslında 26 yaş için ikinci çocuk bana erken geliyor. Ama tabi ki kişilerin hayata bakışı , tercihleri ve ilk çocuklarının yaşı bu kararda etkili oluyor.
İkinci çocuk , ilk çocuktan sonra aileleri düşündüren ciddi bir karar. Ben de 7 yaşında bir oğlu olan genç bir anne olarak ikinci çocuk konusunda zaman zaman düşüncelere kapılıyorum.
Kardeş şart mı soruları ...
Tekrar bebekli hayata dönüş ...
İşe ara verme korkusu ..
Ev hanımlığı moodu beni hep bu fikre uzak kılan sebeplerden.
Ama ;
Hayata dair yeni heyecanlar da istenmiyor değil ...
Eğer güzel bir aileniz varsa yeni bir bebeğin o aileye getireceği heyecanı az çok tahmin edebiliyorum. Ve sanırım biraz da kızıyorum kendime bu konuda çok katı olduğum için ve çokkk büyük konuştuğum için.
Her konuda genelde olumluyu görmeye çalışan ben ; ikinci çocuk konusunda nedense kendimi kapana kısılacakmış gibi hissediyorum.
Daha az zaman , daha az seyahat , daha az sosyallik ve en sevmediğim şey olan evde daha fazla zaman geçirmek ...
Hayat keşke resim karelerinde yakalanan anlardaki gibi daha özgürce ve mutlu yaşansa...
O zaman bende belki ne istediğime karar verip , o konuda niyetimi açıkça ortaya koyabilirdim.
Şimdilerde ikinci çocuk konusundaki tavrım , birinden bebek haberi geldiğinde çokk sevinme ve ' acaba biz de mi düşünsek ' ve yaklaşık bir saat sonra ' Allah korusun , benim psikolojim kaldırmaz iki çocuğu ' gel-gitleri arasında şekilleniyor ...
Tecrübeli anneler bir adım beri gelsin de aydınlatsın şu kararsız - maymun iştahlı bendeniz i :)
Merhaba :) İki çocuk annesi olarak konuya damladım hemen! Ben ilkini 29 yaşında, ikincisini 35 yaşında doğurdum. Aralarında 5,5 yaş var. Kendimi bildim bileli, iki çocuğumun arasında 5 yaş olmasını istemiştim; ama, belki de yıllardır beynime kazıdığım bu düşünceden dolayı, belki de gerçekten biyolojik saatim öyle istedi, Çınar 4,5 yaşındayken ben "ikinci çocuk, yeniden anne olmak istiyorum" diye kurtlanmaya başlamıştım :))
YanıtlaSilVe evet, ilk çocuk o kadar büyüyüp de artık her işini neredeyse kendi halleden bir birey olduktan sonra ikinci çocuk çok zor geliyormuş insana. Hiç öyle fotoğraf karelerindeki gibi çiçek böcek olmuyor yani. Eşler arası denge şaşıyor, ilk çocukla ebeveynler arasındaki denge şaşıyor. Ev tepetaklak oluyor, yalan yok. Ya da, bizde öyle oldu diyeyim; belki toz pembe geçenler de vardır. Fakat 1 seneden sonra taşlar yerine oturuyor, denge yeniden, bu sefer 4 kişi için kuruluyor. Ve iki kardeşin birbirleriyle ne kadar güzel vakit geçirdiğini, birbirilerini ne çok sevdiğini gördükçe "iyi ki, iyi ki!!" diyorum!
Sosyal hayat içinse, benim şansım, annemle aynı şehirde yaşıyor olmak. En büyük desteğim o, allah başımdan eksik etmesin; sağlık sıhhat versin! Maşallah her işimize yetişiyor. Dışarı çıkmak istediğimizde çocukları alıyor, ya da gelip bizde kalıyor. Yani, buna rağmen sosyal hayatım kısıtlanmadı dersem yalan olur; ama ilk bir seneden sonra o iş de normale döndü. Aslında anneanne/babaanne de olmasa, üniversitelerin çocuk eğitimi bölümlerinde okuyan, yurtta kalan çok düzgün kızlar var. Bir arkadaşım geçen hafta sonu bahsetti, onlar mesela böyle bir öğrenci bulmuşlar, haftasonları gelip onlarda kalıyormuş (belirli bir ücret karşılığı). Bazen birlikte geziyorlarmış, bazen karı-koca çocukları bırakıp çıkıyorlarmış. Yani anneanne/babaanne yoksa, ama bütçe varsa, yine sosyal hayatı bir tarafa bırakmamak mümkün.
Uzun yazdım ama, aslında sözün özü, anne hazırsa, ikinci hatta üçüncü çocuğun da hakkından gelir. İlk bir yılı atlatınca da yine taşlar yerine oturur. Ama anne hazır değilse, o zaman hiç evdeki kurulu düzeni bozmamak lazım. Sonuçta kardeş çok güzel, evet; iki çocuklu hayat da çok keyifli (her şeye rağmen)... ama huzuru sağlayacak bir anne olduktan sonra oturuyor her şey :)
Sevgiler!
Merhaba Başak Çelikkk :)
SilNe güzel dolu dolu bir yorum böyle. Vakit ayırıp görüşlerini benimle paylaştığın için minnettarım.
Peki son bir soru sorsan senin gibi iki çocuk annesini de yakalamışken :)
İlk çocuğunuzdan sonra eğer bir kardeşi olmasaydı - çok büyük bir eksikliği olur muydu ?
Kardeşli hayat ona ve size daha iyi gelmiş anladığım kadarı ile ama eşler arası iletişim nasıl oluyor peki ???
Sanki eski birbirine aşık çiftten - iki çocuklu - konusu hep çocuklar olan bir aile bireylerine dönüşecekmişiz gibi korku taşıyorum açıkçası..
Yanıtlarsan çookkkkk mutlu olurum. Sevgiler :)
Tabii ki yanıtlarım! Bu konularda bıktırana kadar konuşma/yazma kapasitesine sahibim :)
SilÖncelikle, benden de bağımsız olarak, Çınar bir kardeşi olsun çok istedi; ama cidden çok! Şimdi sürekli "anne iyi ki Rüzgar var, o çok nadir bir bebek, çok seviyorum onu" deyip duruyor, ha bire öpüyor ve hiç ama hiç incitmiyor. Tabii bu biraz aslında Çınar'ın nadir bulunan bir kişilik olmasıyla ilgili. Ama kardeşini özlüyor ve birlikte olmaktan keyif alıyor. Olmasaydı ne olurdu? Muhtemelen 1-2 yıl sonra kardeş istediğini unutur, hayatına böyle devam ederdi. Ama benim de kardeşim var ve annemle-babamın yetmediği yerde ona sığınıyorum. Kardeş olmayınca da bir şey olmuyor sanırım; ama olması gerçekten paha biçilmez. Hiçbir zaman "her çocuğun bir kardeşi olmalı" fikrinde olmadım; ama, çok kıymetli bir şey insanın hayatında, yalnızca bunu söyleyebilirim.
Eşler arası iletişime gelince... çok çok açıkça yazayım, eşim-ilk çocuk-ikinci çocuk arasında (yani kendimi geçtim, o üçlünün kendi arasında) denge kuracağım diye çok yoruldum ilk bir sene. Erkekler de aslında evde bir çocuk gibiler. O denge anca bir senede kuruldu bizde. Sanki küçük mükemmel yaratık, büyük hep sorun çıkaran çocukmuş gibi geldi eşime. Yeni "oyuncağını" daha çok sevdi. Ve ben bu duruma çok içlendim. İlk 6 ay ilişkimiz çok bozuldu. Hatta kopma noktasına geldi. Sonra karşılıklı çabalayıp toparladık (birlikte destek bile aldık bir sefer). Eşim de aslında büyüğün verdiği tepkilerin normal olduğunu, küçük büyüyüp de "sıkı" bir karakter çıkınca aslında büyüğün de ne kadar iyi bir çocuk olduğunu anlamaya başladı. Çok şükür, şimdi bir sıkıntımız yok (ya da şöyle tabii, her normal ailede olduğu kadar sürtüşme var). Dengeler bozuluyor; ama, sonra yeniden yerine oturuyor dediğim buydu.
Konusu hep çocuklar olan aile bireylerine ise dönüşmüyor insan. Yani, ilkinde öyle oluyorsunuz olursanız :) İkincide zaten varolan konular yinelenmiş oluyor, ya da üstüne minik bir eklenti yapıyorsunuz :)) Biz eşimle çocukları annelere bırakıp dışarı da çıkıyoruz; hatta bu sene yılbaşında 5 gün Londra'ya gittik çocuksuz. Tabii ki çocukların ilgi gösterdiği şeyleri gördükçe onları andık, deli gibi özledik, ama birbirimize vakit ayırmak da çok iyi geldi. Ve sürekli çocuklardan bahsetmedik, hatta "arada" bahsettik diyebilirim. Yani tamamen kişilere bağlı bu kendini kaptırma durumu. Baştan konuşmakla da pek olmuyor, teoriyle pratik birbirine uymuyor. Ama zaten uyumlu bir ilişkiniz varsa, ilk çocuktan sonra ona bağımlı bir hayat sürmemişseniz, ikinciyle dengeler sarsılsa da (hatta deprem olsa da), toparlanmayı biliyor ebeveynler. O yüzden, çok da korkmaya gerek yok.
Sevgiler :)
Ay ben ne iyi etmişim böyle bir yazı yayımlarken ...
SilKarşıma siz çıktınız ve hiçbir şeyin tesadüf olmadığına inanan biri olarak bence sizinle tanışmam - bu yazışmalar benim hayatım için önemli mesajlar içeriyor.Şöyle mi yapsak ki - hazır ben kafasında deli sorular biri - siz de cevaplamaya,tecrübelerini paylaşmaya gönüllü biriyken ben size mail mi atsam ki :)))
Ama şimdiden söyliyeyim , sorularımla vaktinizi alıp sizi sıkabilirim.Yok yine de yanıtlarım derseniz ben size mail atmak istiyorum hemennn :)))
Aaaa yazın yazın, bugün vaktim bol, yanıtlarım!!!
SilAma basak.tarhan gmail.com'a yazın olur mu? :) Bekliyorum!
Ben bir mail gönderdim ama ...
Sil7 yaşında mııı :D Ya çok güzel, Allah bağışlasın. İnşallah senin gibi tatlı ve pozitif insanlar olur yavruların. (Yazdıktan sonra çoğul yazdığımı fark ettim, Allah mı söylettii)
YanıtlaSilAminnnn Moriam :))
SilÇoğul mu hayırlı hakkımda tekil mi bilmiyorum valla :D
Hadi hayırlısı diyelim o zaman :)
Çok çok öpüyorum seni ..
Evlilik ve çocuk fikrine ne kadar uzak bir kafaya sahip olsam da eğer bir çocuk doğurursam kesinlikle ikincisi de gelir. Kardeş olmanın nasıl güzel bir şey olduğunu düşününce kendi çocuğumu yalnız bırakamam, ben varım evet ama kardeşi de olmalı şeklinde düşünmeden edemiyorum. Bence kendi sağlık durumunu, ailenizin durumu gibi şeyleri göz önüne aldıktan sonra ikinci çocuğa bir şans verebilirsin. Hem 7 diyorsun okula gitmeye başlamıştır o bıcırık tam abi olabilecek yaşta :D
YanıtlaSilEvett ablası okula gitmeye başladı :)
SilZaman o kadar çabuk geçiyor ki bazen bir yabancı gibi seyrediyorum hayatımdaki gelişmeleri :)
Daha önce görüşlerimi paylaşmıştım hatırlarsan ama özet olarak şunu yinelemek isterim ki; o düşünce içine bir kere düştü mü gerçekleşene kadar seni dürtecektir :)
YanıtlaSilGözünde büyütme derim, naçizane...
Bende Bizden evet hatırlamam mııı , ikinci çocuk hakkında fikir kıpraşımlarımın mimarı senin blog yazılarındır :)
SilSaygılar :*
Konuyla ilgili aklıma gelenleri ortaya karışık yazayım:)
YanıtlaSilİkinci çocuğa biraz daha zor karar veriliyor sanırım :) Ben arkadaşlarım hamile kalırken heveslendim. Heveslenmemle hamile kalmam da bir oldu :) ( Sanırım fikrimi değiştirmeden olsun hemen diye ilahi güçler olayanel attı :) Aralarında üç yaş olduğu için zaten daha rahat moduna girmemiştim ama uslu bir ağabeyin peşinden afacan bir kardeş ters köşeye yatırdı :) İki tane oldukları için çok mutluyum şu an.
Şunu da söylemeliyim ki bir çocuk hiç çocuk iki çocuk çok çocuk sözüne sonuna kadar hak veriyorum. Senin aradaki yaş büyük olduğundan çok daha rahat olacağını düşünüyorum.
İkinci bebek çok daha rahat, keyifle ve tadı çıkartılarak büyütülüyor. Herşeyin geçeceğini biliyorsun çünki.
Kardeş illahi de şart değil , içinden nasıl geliyorsa öyle yapmalı.
Bu da çok karışık oldu ama konu zor :)
Ay Handan Hanım'a katılmadan edemedim. Eşim de "bir çocuk az, iki çocuk fazla" diyor :)))
SilVe bence de konu karışık, tek bir doğru yok, gelişine gitmek belki en iyisi :)
Başak Çelikkk :)))) Evet evet - gelişine gitmek ! İşte son kararımı bu sözcükler tanımlayabilir :)
SilÇok öpüyorum..
Handan ablacım öncelikle tekrar hoşgeldin bloğuma , ne iyi ettin de düşüncelerini paylaştın benimle...
SilBen artık dediğin gibi olayı ilahi güzler'e havale ediyorum :)))Çok düşününce ne oluyor ki sanki ... Belki olmayacak - belki de seninki gibi hemen oluvericek...
Her ne olursa olsun hayırlısı oldun diyorum artık :)
Çok çok sevgiler..