Sıkışmış hissediyorum .
Anne olmak - çocuğunu sorumluluk sahibi bir birey olarak yetiştirebilmek - çalışmak , ki bu bana rakipsiz en iyi gelen aktivite - derslerini kontrol etme , kardeşler arasını sıcak ve eşit tutma , ilgilenme , dinleme , sağlıklı beslenmelerine gayret etme , mutlu etme vs vs ...
Dün akşam katıldığım veli toplantısı sonrası ben işteyken derslerine girmesi için hiçbir bahanesi olmayan - her türlü metaryale sahip oğlumun derslerin sadece son 5 / 10 dakikasında teşrif ettiğini , derse katılımı konusunda parlak olmadığını vs öğrendim .
Hissettiğim duygu hali kocaman bir hayal kırıklığı oldu . Normalde bağırıp çağırması beklenen ben , iki kelime kuracak mecali hissetmedim kendimde .
Sadece boşluk .
Bazen annelik yapma konusunda ve de otorite kurma konusunda çuvalladığımı düşünüyorum .
Oğlum yapmalısın dediklerimin bir öneminin olmadığı gibi maalesef ki başarısız olma endişesi dahi taşımıyor . Üzgün , yetişemiyor ve sıkışmış hissediyorum .
Burada aklımda bir ışık sızıntısı süzülüyor . İçimden bir ses diyor ki ' Nerede teslimiyetin ve inancın ? '
Sanki hayatındaki sahip olduklarının hepsi senin eserin !
Tüm varlığın ,sağlığın ve dahi evlatları veren bir yaratıcın olduğunu unutup nasıl da çaresiz hissediyorsun kendini .
"ONUN İLMİ DIŞINDA BİR YAPRAK BİLE DÜŞMEZ." (En'âm, 6/59)
Öyleyse herşeyi gören Rabbin'dn yardım istemek neden gelmez ki aklına ?
* Rasulullah (s) şöyle buyurdu:
“Mü’min bir kul Allah’a dua ettiği zaman, Allah Cebrail’e şöyle der:
– Onun duasını hemen kabul etme. Çünkü ben onun sesini işitmekten hoşlanıyorum.
Maalesef pandemi süreci her şeyi olduğu gibi çocukların ders çalışma azmini de etkiledi. Sizinle alakalı olduğunu düşünmüyorum. Yetiştirme tarzı nasıl olursa olsun çocuklar şahsına münhasır bir karakterle doğuyor ve çevresel etmenler bunu değiştirmeye yetmiyor...
YanıtlaSil