Geç oldu, yetişemedim ...
Böyle güzel bloglar eminim çok var ama deli anne ' nin karşıma çıkışı çok ama çok tesadüfü oldu ve son yazısında bloğa yazmayı bıraktığını belirttiğinde içim burkuldu ..
Bizim insanımız , bizim dilimizle , farklı yerlerde olgunlaşıp , bunları paylaştığında bence klasik bir seyahat bloğundan çok çok değerli oluyor ..
Yazım dili , yaşadığı hayatı ve değerli fikirleri içimi ısıttı ve artık yazılarının devamı gelmeyecek olsa da , bilmeyenler için tanıtmak istedim DELİ ANNE ' yi ..
Buraya gelirken hiç temelli kalmak üzere düşünmedim kendimi, bizi. Zaten kalıcı yerleşme fikri, nerede olursa olsun diken diken ediyor tüylerimi. Bu yüzden ev satın almak kelimesinden bile ürperirim. Oraya sabitlenme korkusu sarıyor bu düşünceyle içimi çünkü. Hep; bir yerde biraz yaşamak üzerenedir niyetim. Ancak bu biçim yaşam çocuklarla pek de kolay değil, hele ki başka türden kuvvetli faktörler de devreye girince çok zor ve çok yorucu olabiliyor böylesi bir yaşam. Her ne kadar çocuklarım da benim gibi seyyahlığa tutkun göçebe ruhlu da olsa neticede çocuklar, özen, düzen, sakinlik ve bir nebze alışageldilik içinde daha az sorun yaşıyorlar/yaşıyoruz. O yüzden şimdilik (hala şimdilik diyorum, tamamen demeye dilim varmıyor, içim elvermiyor) bildiğimiz bir yerde birazcık sabitlenme niyetimiz var. (Hoş, benim kendi adıma başka planlarım da var, gene durmak yok yola devam, modundayım ya:))
Şimdi belirlediğimiz ilk vakitten de önce dönme planları yapıyoruz. Ve bu esnada özleyeceklerimiz fazlasıyla gözüme/gözümüze çarpıyor. Garip birşey bir başka yerde yaşamak… Selim’e soruyorum; dönelim mi, sen ne dersin, diyorum; hem evet, hem hayır, diyor. Böyle birşey işte! Haliyle özleyeceklerimizi düşündüklerimiz ama bir de hiç özlemeyeceklerimizi düşündüklerimiz var. Ben unutmak istemedim, yazayım istedim aklıma gelenleri. Hem belki gitmek isteyenlere, ya da gelenlere de az da olsa bir fikir verir özleyeceklerim ve özlemeyeceklerim. Zira bazı şeyler var ki yaşanmadan bilinmiyor ve yaşananların dile getirilmesi (evet herkesin koşulu, konumu, hali ve durumu farklı olsa da) faydalı olabiliyor.
.
.
Özleyeceklerim;
-İskoçya’nın enfes doğasını. Şeksiz şüphesiz çok özleyeceğim. Nefesimi kesecek denli karşılaştığım binlerce görüntü beni benden aldı, çok özleyeceğim buranın doğasını.
.
.
-Doğanın erişilebilir oluşunu: Doğaya karışmak için uzak yollar almaya gerek kalmaması, hemen yanıbaşımızda oluşu: Markete giderken dahi harika manzaralar yakalamak. Ve hele ki 1 saatlik bir uzaklıkta sayısız harikulade ortama ulaşmak. Sahici ormanlara, enfes göller bölgesine, dağlara, denize ya da dilersen okyanusa uzanma kolaylığı.
.
.
-Aynı zamanda son derece modern ama tarihi olan, eski hem de yeni olan, seçkin ve nezih olan, küçük ama içinde büyük bir şehirde olabilecek her türlü güzelliği, doygun bir içeriği barındıran, adına Festivaller şehri, kültür şehri denen, metropol olanaklarında ama küçük bir kasaba gibi yaşamı kolay olan; her yere kolay ulaşım, trafikten yoksunluk, şehrin içinde duran kocaman ve çıkılabilir yemyeşil dağı ve park: Holyrood ile doğayla da karışık olan, gene kasabavari küçük dükkanları bulunan; vintage-retro türlü dükkanlar, örgü dükkanları gibi ve çok yer görmedim ama gördüklerimi sıralarsam; içinde en az bir ay yaşadığım İstanbul, Ankara, İzmir, Diyarbakır, Eskişehir ve daha birçok ilimiz, yanısıra Moskova, Petersburgh, Boston, New York, Glasgow, Londra, Chester arasında kesinlikle (evet kışın kasvetli havasına rağmen) en yaşanabilir şehir dediğim ve en çok sevdiğim, kendisine bambaşka hisler beslediğim, içinde kendimi güvende, emniyette ve neşe içinde hissettiğim Edinburgh’u çok özleyeceğim. (Minik Edinburgh Rehberi yazısı için tık tık) (Pek güzel Edinburgh yazısı için tık tık)
.
.
Yön yoksunu halimle içinde kaybolmadığım tek şehirdi Edinburgh. Meşhur sokak adlarını bile ezberledim: Royal Mile, Princes Street, The Grassmarket…
Şayet çocuksuz olsam bu şehirden vazgeçmezdim herhalde asla. Ve şayet çocuklarım yurt dışında okumak istese ilk isteyeceğim yer olur Edinburgh.
.
.
-Edinburgh’a trenle gitmenin güzelliğini, yolları, açık tarlaları, yeşil dağları, otlayan hayvanları, baharda sarı tarlaları, yazın mor çiçekli döşenmiş her yanı, nezih trende nezihçe seyahat etmeyi özleyeceğim.
.
.
.
.
-Loch Lomond denen göller bölgesini, Highland denen dağlık bölgeyi, Ayr denen sahil şehrini ve engin kumsalını, Glasgow’daki Kelvingrove denen güzelim parkını, geniş ve gelişmiş daha nice parklarını, sereserpe oyun alanlarını, her köşe başında yer alan kamp alanlarını,
.
.
-Doğayla ne yapacaklarını bilen ve her fırsatta doğaya kaçan insanlarını, her tatilde yollara düşen iç geçirdiğim karavanları,
.
.
-Semtimi özleyeceğim. Nezih, seçkin ve temiz Lenzie’yi ve Lenzie’nin temiz evlerini.
.
.
-İnce, narin, nazenin, renkleri harika ve körpecik İngiliz Lalelerini ve bunları bulma keyfini ve lalelerle hasbihalimi, (çok üzgünüm Lale Türk çiçeği ama buradakiler çok daha zarif, endamlı ve renkleri inanılmaz güzel)
.
.
-Marketlerde demet demet satılan güzelim çiçekleri ve kendime bol bol çiçek almayı,
.
.
-Bahçemi özleyeceğim: içindeki iki elma ağacını, yabanmersini, kuş üzümü, kızılcık ağaçlarını, komşumun yarısı bahçeme bakan Cherry Blossom (kiraz Çiçeği) ağacını, baharda bahçeyi dolduran papatyaları, lavanta ve kanoları, türlü türlü kuşları ve onların cıvıltılarını, sabahın yaramaz sincaplarını, çimlerin kesilmesini ve bu esnada çıkan enfes kokuyu,
.
.
-Çocuklarımı salabildiğim çıkmazla biten ve tanımadık arabanın pek de girmediğimi sokağımı,
.
.
-Komşularımın bazılarını: Peter ve Ann… İki çok özel insan. Zamanla daha çok anladım özel oluşlarını. Zira tüm İskoçlar böyle değilmiş, meğer numuneymiş onlar. İskoçlar sıcak, samimi genel olarak, hele ki yaşlıları. Yolda gördüklerinde selam vermekten başka havdan sudan hemen konuşmaya başlıyorlar mesela. Hava zaten iyi bir konu burada:) Ama orta yaşlıları, özellikle bizim mahalledekilerin pek de sıcak olmadıklarına hatta buz gibi ve arıza olduklarına şahit oldum çokça.
.
.
-Evimi özleyeceğim. Büyük, kocaman pencereli evimi. Her yeri ışık alan karanlık tek yeri bulunmayan evimi. Banyosunda bile sokağa açılan devasa bir penceresi olan evimi. Ön cephesi sokağımıza, arka cehpesi tüm Lenzie’ye bakan ve tepede olması sebebiyle eşsiz bir manzarası olan evimi. Yatarken gepgeniş penceremden gökyüzünü izlediğim penceremi özleyeceğim.
.
.
.
-Geceleri açık havada çocukluğumdan beri görmediğim, yıldız dolu gökyüzünü, (bunu fotoğraflayaamdım, ah keşke ustalaşsaydım fotoğrafçılıkta dediğim anlar)
-Kış gündoğumlarını ve günbatımlarını ve bunlara penceremden şahit olmayı çok özleyeceğim. Çok şey kattı bana o gündoğumları ve günbatımları.
.
.
-Penceremden ufuk çizgisini yakalamayı,
.
.
-Ağaçları tek başına ve bütünüyle görme olanağını. Ötesi berisi betonarme ile kapanmamışken ve tüm güzelliği sere serpe ortadayken,
.
.
-Bazen alelade bir yolda peri masalı kıvamında görüntüler yakalamayı,
.
.
-İskoçya’nın kendine has yeşilini, daha doğrusu yeşilin binlerce tonunu. Özellikle yağmurdan sonra HD yayın kalitesine geçen berrak güzelliğini, az görünen ama çok kıymetli güneşini, güneşle herşeyin daha da güzelleşmesini…
.
.
-Alışverişe giderken geçtiğimiz yolları, çocuklarımın eğlencesi olan; -baba hadi heyecan yap- dedikleri sakin rampaları ve onlardan çığlık çığlığa atlamayı,
.
.
-Yolları, yolları, yolları… Her iki yanı ağaçlarla kaplı, her iki yanı dağlarla, her iki yanı yemyeşil çayırlıklar ve tarlalarla kaplı açık yolları, bir yanında aniden beliriveren göllerin tuttuğu yolları, tek ağaçları tek başına görebildiğim ferah yolları, enfes bir manzara karşısında cümleten heyecanlanıp hadi inelim dediğimiz yolları,
.
.
-Kahveyle yol yapmaları, bu esnada Evgeny Grinko’nun Vals müziğini dinlerken ta İstanbul’da hayalimde canlanan ne varsa neredeyse aynısını yaşamayı (sonsuzşükür) ve hala bıkmadan usanmadan Vals dinlemeyi,
.
.
-Yeşil tepeleri, tepelerde benekler halinde otlayan hayvanları ve bazen bir anda karşımıza çıkan enfes manzaraları,
.
.
-Gökyüzündeki eşsiz bulutlanmayı, sanki başımın üstünde dönen pamuk tarlalarını, mavinin değişik tonlarını ve bu tonların birbiri içinde yer almasını,
.
.
-Hafif rüzgarlı havasını, bu rüzgarla huşuyla dans eden ağaçları,
.
.
-Bazen yaprakları huşuyla dans eden heybetli bir ağacın gölgesinde oturmayı ve bunu yapmak için evden uzaklaşmaya ihtiyaç duymamayı, yanıbaşımda bulmayı ağaçları,
.
.
-Penceremi açtığımda dans eden ağaçların yapraklarının kulağıma dolan enfes sesini,
.,
.
-Bazen serinliğini,
.
.
-Müzeleri, gezilecek çeşitli türde yerleri; National Museum of Scotland, girdiğinizde üstünüze başınıza konan gerçek tropik kelebeklerin uçuştuğu ve Selim’in bayıldığı; The Butterfly & Insect World, Glasgow Science Center; bilimin en güzel hali, bir çocuğa bilim ancak böyle sevdirilir dediğim yer, Akvaryumlar, içinde şovalyelerin olduğu ve çocukların epeyce ilgisini çeken Kelvingrove Sanat Galerisi ve müzesi, Benim bayıldığım Riverside Museum (eski model arabalar, Vintage pek çok şey ve en güzeli küçük bir kasaba var temsili 50′li yıllara ait), içinde türlü bitkilerin ve çok güzel bir parkın olduğu Botanic Garden, hayvanat bahçesine kavramına sıcak bakamasam da gördüklerim içinde en iyisi; bir dağa kondurulmuş olan ve hayvanlara mümkün olduğunca doğal şartlar sunulmuş olan Edinburgh Zoo; vesaire…
.
http://deli-anne.com/?p=18913 -ALINTIDIR -
